Ecrin'in babası telefonla konuşurken, "Çık gel de seninle eski oyuncaklarımı satalım" dedi. İlkokul ikinci sınıfa gidiyordu, her şeyi tam anlamasa da babasının durumunu hissediyordu. Babası çalışmıyordu ve hapishanede yaşıyordu. Günlerini tam olarak anlamadığı için babasını düşündüğünde kafası karışıyordu ve annesine ne zaman geleceklerini sık sık soruyordu.
Zerrin hanım, kızına babasının durumunu uygun bir dille anlatmaya çalışıyordu. Kocası Naim, bir şekilde gözaltına alınmış ve ceza almıştı. Zerrin, ne yapması gerektiğine karar veremiyordu. Maddi durumları kötüydü, arabalarını satmışlar ve ellerindeki birikimle geçiniyorlardı. Naim 7.5 yıl ceza almıştı ve Zerrin hem çocuklarına hem de hapishanedeki kocasına bakmakla yükümlüydü.
Naim, kaymakamlıkta memurdu ve sosyal yardımlarla ilgileniyordu. Gerçek ihtiyaç sahiplerine yardım etmek ona zevk veriyordu. Bu yüzden, dostuyla düşmanını ayırmaya çalışıyordu.
Naim'in ceza alması beklenmiyordu, ama artık bu durumu kabullenmişti. Dışarıdaki hayatına devam etmeye karar verdi. İşler kötüydü, ama bir şekilde başa çıkması gerekiyordu.
Zerrin, evdeki maddi sıkıntıları aşmak için elinden geleni yapıyordu. İğne iplik işlerini anlıyordu ve elindeki eşyaları değerlendirerek çeşitli eşyalar yapmaya başladı. Bu sayede biraz gelir elde edebiliyorlardı.
Furkan, babasının ceza almasıyla okulda zor anlar yaşadı. Ancak Zerrin, oğluna destek olmaya çalıştı ve durumu dışarıdaki hayata adapte etti. Furkan, ailelerine yardım eden bir kişiyle tanıştı, bu da ona ilham verdi. Zamanla, bu yardımlaşma devam etti.
Meliha hanım, eşi Naim'in hapishanede olmasına rağmen, kendi yaşamını düzeltmek için çaba harcadı. Koğuşa bağlı grupta aktif rol alarak hem kendine hem de diğer mahkum yakınlarına yardım etti.
